Jadalnia

Miesiąc miodowy młodego państwa Carroll miał być rzeczą iście cudowną. Przepełnioną uczuciami, pełną odprężenia wraz z błogim odpoczynkiem od problemów obecnego świata i jak najbardziej przecudowną. A przede wszystkim - spędzoną w miejscu, w którym nie działoby się zupełnie nic dziwnego, nadnaturalność byłaby rzeczą stosunkowo nie sprawiającą problemów. Wypoczynek w istnym raju na ziemi. Nie zawsze jednak wszystko idzie po myśli i nawet najdokładniejsze plany mogą ulec zmianie przez rzecz pozornie błahą i mało istotną. Tym razem był to jeden telefon.
Jeden w sensie czysto przenośnym i obejmującym tylko osoby, które za jego pomocą można było przyciągnąć na miejsce. Tak naprawdę telefonów wykonano kilka, choć ich treść zawierała w gruncie rzeczy to samo. Miękki i zdecydowanie kobiecy głos, lecz bez przedstawienia się, prosił o spotkanie na tak zwanej ziemi niczyjej. W miejscu, w którym nikt nie miał zbyt wielkich praw. A może wręcz przeciwnie...? W takich miejscach nie obowiązywało przecież niczyje prawo, więc, czysto teoretycznie, każdy mógł tam robić, co mu się żywnie podobało.
Teoretycznie, bo w praktyce sam budynek, jak i najbliższą okolicę, chroniło dosyć potężne zaklęcie, przez co korzystanie z jakichkolwiek nadnaturalnych zdolności nie wchodziło w grę. Teren neutralny, teren bezpieczny, o czym kobieta też skłonna była poinformować zainteresowanych. Cała sprawa wręcz ociekała tajemniczością, lecz już sam głos rozmówczyni budził w zaproszonych zaufanie, więc jako takich odmów przybycia być nie mogło.
W wyznaczonym terminie na miejscu, w niewielkich odstępach czasowych, zjawili się więc wszyscy zainteresowani. Spakowani na dłuższe wyjazdy, wedle prośby kobiety, i pełni całkiem mieszanych uczuć. Granica magii wyraźnie dała się odczuć niektórym z nich, teleportujący się zwyczajnie zostali "odbici" od swego rodzaju przezroczystej ściany i wylądowali tuż przed nią, inni zaś mieli dziwne wrażenie, bardzo przypominające momentalne zanurzenie się w wodzie i ponowne wynurzenie, przy przechodzeniu lub przejeżdżaniu przez linię oddzielającą dwa tereny.
Na miejscu czekały już samochody mające zabrać ludzi, i nie tylko, do posiadłości, w której miało odbyć się tajemnicze spotkanie. Kolejne samochody zabierały wszystkich przybywających, by w końcu dostarczyć wszystkich na miejsce. Każdej osobie lub parze przydzielony został stosunkowo duży pokój wraz z łazienką i niewielkim balkonikiem. Posiadłość sama w sobie nie należała do najzwyklejszych. Umieszczona na polanie w środku lasu, całkowicie odcięta od reszty świata. Ukryta przed oczami niepowołanych gości, z wysoką bramą, chroniona przez kilku nadzwyczaj dyskretnych nadnaturalnych, wśród których znaleźć można było przynajmniej jednego przedstawiciela z każdej ze znanych ras.
Gościom dano czas na odpoczynek i ogarnięcie się po, często dosyć długiej, podróży i oznajmiono, że punktualnie o godzinie dwudziestej zjawić się mają w jadalni na posiłek, by następnie udać się do salonu. Dopiero tam spotkać się mieli z organizatorką całego przedsięwzięcia i dowiedzieć kilku rzeczy, dla których ich tu zwołano.
Wśród zaproszonych znaleźć się mieli: Buffy i Nicholas Carroll, Michael i Megaera Carroll, Robert Ewart i Melaney Roseline Carroll wraz z córką, Lucas Anaximander Newell, Gabriel Newell, Clarissa Jemima Keller oraz Sammy Bone.

Zazwyczaj uwielbiała długie podróże i podziwianie wszelakich widoczków z nimi związanych, lecz teraz jakoś musiała z wielkim niezadowoleniem przyznać, że szybko ją to wszystko męczyło i zaczynało dokuczać. Olbrzymi brzuch ograniczał jej swobodę ruchów i na dodatek jego ciężar sprawiał, że bardzo szybko zaczynały ją boleć nogi. I jeszcze te wyczulenie na zapachy... Istny koszmarek! Co dopiero mówić przy dalszych podróżach niż tylko takich do sklepiku za rogiem.
Nie wypadało jednak odmówić komuś, kto brzmiał tak... Poważnie i zarazem delikatnie. Nie miała pojęcia, dlaczego tak właściwie, ale kobiecy głos prawie natychmiast wzbudził w niej wielkie pokłady zaufania. To mogło okazać się mega głupotą, lecz Buffy tak jakby ufała swoim przeczuciom, a te związane z tajemniczym spotkaniem, tak daleko od domu!, raczej nie były złe.
Choć ona już z początku tak. Po odłożeniu telefonu i kilku sekundach, w trakcie których jej mózg przetwarzał pozyskane informacje, powoli zaczął pojawiać się gniew spowodowany przerwaniem tak oczekiwanego miesiąca miodowego, który nawet nie zaczął się rozkręcać. To akurat nadzwyczaj jej się nie podobało, ale pozostawiła swoje własne przemyślenia dla siebie, mówiąc Nickowi tylko to, co do niej należało.
I w ten właśnie sposób przerwali odpoczynek, by udać się w podróż do Irlandii, która faktycznie zapierała dech w piersiach. Zarówno swoimi widokami i widoczkami, jak i całą resztą. A ta posiadłość... Sama w sobie wydawała jej się taka urokliwa, choć przecież nie mieli jeszcze okazji jej zwiedzić, co oczywiście Buffy zrobić chciała za wszelką cenę. Zwłaszcza po zobaczeniu mini apartamentu im przydzielonego, bo zwykłym pokojem za nic się tego nazwać nie dało.
Po początkowym uparciu się przy targaniu walizki, z niemałą wdzięcznością pozwoliła odebrać sobie ten dziwny przywilej. Zdecydowanie nie miała skłonności do przesadnego feminizmu. Zdecydowanie!
Oparła się o komodę, patrząc na męża i dopiero po chwili zaczynając komentować jego radosną paplaninę monologową.
- Na tyle dobrze, na ile czuć się może słonica. - Mruknęła, jednak się przy tym uśmiechając. - Ale jeszcze do grobu się nie szykuję i trochę więcej ruchu krzywdy mi zdecydowanie nie zrobi, więc zejdę na dół razem z tobą. Trzeba przecież poznać resztę. No i tajemniczą przyczynę spotkania, bo nikt nie podał mi ani szczególiku. A mnie zaraz ciekawość zje. - Roześmiała się z własnego dziwactwa. - Choć te widoczki... Mogłabym je podziwiać wiecznie, mieszczuchu, i zdecydowanie jestem za jakimiś drobnymi wakacjami w miejscu takim jak to. Przecudowny pomysł! - Posłała mu buziaka. - I widzisz? Właśnie wyszło na twoje! - Uśmiechnęła się do niego łobuzersko, chichocząc ukradkiem. A gdy jej kochany podszedł do niej, uśmiechnęła się jeszcze promienniej, łącząc ich usta w bardzo mrruczącym pocałunku.
- Uhuuummm... Mój wspaniały... - Szepnęła, znowu zupełnie nim oczarowana. - Nie kuś, bo jeszcze jestem skłonna wcielić to w życie...
Tak bardzo to.uwielbiała! Te pocałunki... Dotyk... Jego... I to wszystko było jej! Już na zawsze! Z trudem oderwała się od kusicielskich usteczek męża, by jeszcze przez chwilę marzyć o powrocie do cmokania. Ale nie mogli, bo kolacja czekała. I gospodyni też. Zeszli więc na dół, gdzie, o dziwo!, jeszcze nikogo nie było. Nie było i chyba dobrze, bo w spokoju jeszcze raz mogła cmoknąć swojego Nickiego, gdy ten zachował się iście szarmancko.
Po tym spojrzała na karteczkę obok siebie, a następnie znowu na męża.
- Bardzo dziwne... Ale mam nadzieję, że to jednak nie będzie nic złego... Ktoś zadał sobie wiele trudu, by to tak zorganizować...

No dobrze. Może i nie powinno być aż tak źle, no i w sumie chyba nie było. Nie było...? Jak to nie było?! Było w cholerę źle! Paskudnie, tak bardzo paskudnie, a nie w jej siłach było cokolwiek z tym zrobić. Prawdę mówiąc, sama sobie stworzyła pasujące ku temu okoliczności, więc cała ta trudność była wyłącznie jej osobistą winą. Nie Melaney, nie Drustana... Poprawka - nie Roberta, bo tak się teraz przedstawiał, co samo w sobie nie było zbyt urocze jako, bądź co bądź, odcinanie się od przeszłości. Cóż... Ona sama zrobiła to wszystko i teraz musiała wziąć za to odpowiedzialność.
Wtedy, tyle setek lat wcześniej, błagała zbyt słabo. Teraz nawet nie zabiegała o uwagę. Ba!, ona sama odtrącała ją swoim nieprzyjaznym zachowaniem. No i popełniła jeszcze jeden, chyba największy ze wszystkich, błąd. Własnoręcznie rzuciła Melaney w ramiona osoby, którą kochała. Po tym, co widziała, kwestia ślubu była już tylko nieuniknioną prawdą i raczej niezbyt ważnym było to, kiedy to się stanie. Usilnie starała się o tym nie myśleć, ale te obrazki same do niej przychodziły.
Takie z pozoru bardzo urocze. Szczęśliwa rodzinka, która wychowywała już przecież jedną pociechę.Kolejną, tym razem już czasu, kwestią było to, kiedy zachce im się wspólnych dzidziusiów i przybędą do jej Kanionu... Mieszkała tam już tyle, że mogła go nazwać swoim, prawda? Przybędą do jej Kanionu by tak bardzo radośnie dawać dowody swej miłostki, a jej na ten czas przyjdzie zakopać się jakoś głęboko pod kocem i wyłączyć uczucia. Raczej nikt postronny nie wiedział o tym, że mieszkała w takim miejscu i nie zauważał jej obecności, o ile ona sama tego nie chciała, jednak Meg doskonale wręcz wiedziała, kto gościł w jej ostoi.
A może wyniesie się w jakieś zupełnie inne miejsce? Przynajmniej chwilowo. Nawet sam Kanion zaczął jej się ostatnio źle kojarzyć. Zbyt źle, by mogła tam spokojnie wytrzymać sama ze sobą.
Niespodziewany telefon i wyjazd z nim związany były więc prawdziwym darem od losu, który przyjęła po dłuższej chwili zastanowienia. Nie chciała przecież wpaść w pułapkę, którą to właśnie mogło być. Przyjęła jednak, że nie było w tym wszystkim niczego dla niej niebezpiecznego, przynajmniej na chwilę obecną, i haczyki w tym wszystkim też miały ujawnić się dopiero poźniej. Bo co do ich obecności była pewna jak nic.
Ale... Cóż, w odpowiednim czasie znalazła się w wyznaczonym miejscu. Humor może i jej nie dopisywał, jednak nie była zbyt gryźliwa i można było nawet powiedzieć, że nadawała się na towarzystwo kogoś , kto nie był Robertem, Melaney lub kimkolwiek z nimi blisko związanym.
Nim zegar wskazał wyznaczoną godzinę, zeszła do jadalni. Po drodze jeszcze rozejrzała się ukradkiem po pomieszczeniach, które mijała. Dochodząc na miejsce, wiedziała już, że nie przybyła pierwsza i ma dosyć ciekawe towarzystwo. Podświadomie wyczuwała swojego potomka, a przy nim oczywiście zazwyczaj znaleźć można było jego młodą żonę. Na dodatek jej wampirze zmysły wyczuwały też anioła, więc z pewnością miało być ciekawie.
- Witajcie. Jak tam samopoczucie? - Mruknęła, wchodząc do pomieszczenia i uśmiechając się nieznacznie, lecz jednocześnie nie nawiązując bliższego kontaktu, gdyż zwyczajnie nie miała do tego odpowiedniego nastroju. Powiodła wzrokiem po karteczkach na stole w poszukiwaniu przydzielonego sobie miejsca i zamarła, wpatrując się w notki przy siedzeniach obok swojego. Jednym ruchem praktycznie doskoczyła do swojej karteczki, delikatnie ujmując ją w palce i zwyczajnie zamieniając z niejakim Bone'em. Na pytające spojrzenia zareagowała tylko cichym:
- Nie potrafimy się dogadać.

Keller natomiast zupełnie nie przejmowała się wyjazdem i spotkaniem, bo po co... Jeśli miało być dobrze i w jakimś stopniu nawet ciekawie, to świetnie, lecz wizja ewentualnego niespodziewanego ataku i zasadzki też jakoś niezbyt ją interesowała. Jeśli bowiem ktoś miał zamiar ją załatwić, to z pewnością zrobiłby to i przy każdej innej okazji, a chwilowy brak zdolności nie był przecież przeszkodą w skopaniu kilku tyłków, gdyby wynikła taka potrzeba. Cała wyprawa więc ani jej nie grzała, ani też nie chłodziła. Ot, kolejne zawracanie dupy, do którego już zdążyła się przyzwyczaić.
Jak nie polowanie, to jakieś śledztwo, a jak nie śledztwo… To cała masa innych dziwactw, które musiała jednak przyjmować ze względnym spokojem, głównie z uwagi na swojego potwornie nudziarskiego braciszka, który myślał tylko o jednej rzeczy. I, o zgrozo!, wcale nie chodziło tutaj o seks. O Panie Wszechmogący! Jak bardzo cieszyłaby się, gdyby to właśnie o to chodziło! Czasami przychodziło jej nawet myśleć, że z Anaximanderem jest coś cholernie nie tak, bo nawijał tylko i wyłącznie o Lilith i polowaniu na tę maszkarę.
Dokładnie tak, jakby tylko ona istniała na tym świecie i pragnienie dorwania jej było jakimś swoistym fetyszem. Lilith, Lilith, Lilith… W życiu nie widziała bardziej maniakalnego zachowania. I w życiu nie widziała Newella w towarzystwie jakiejś, przynajmniej z pozoru, normalnej dziewczyny. O związkach też raczej nie słyszała, a przecież coś takiego musiałoby się jej obić o uszy. Nawracająca do jej mózgu wizja, w której jej braciszek wciąż był jakimś mocno powalonym prawiczkiem… To nie było zbyt dobre dla jej psychiki. Ha! Jakby jej psychika nie była już wystarczająco niecodzienna.
Sama Clarissa co jakiś czas wdawała się w wyjątkowo burzliwe związki, które kończyły się równie szybko, co i się rozpoczynały. Jednak istotne było to, że jednak istniały. Tymczasem Anaximander… Wieczny kawaler, który nawet nie potrafił się dobrze bawić. Z pewnością potrzebował kogoś, kto równoważyłby jego pewne… dziwactwa, lecz Keller zwyczajnie skończyły się już pomysły. Próbowała. Ba! Szukała nadzwyczaj długo i ciężko, ale nie wynikło z tego zupełnie nic. Jeśli już jakaś jej znajoma, lub nawet nieznajoma z ulicy!, nie przestraszyła się monstrualnego wzrostu i zdecydowała spróbować zagadać, to raczej zwiewała prędzej niż później. Po czymś takim Keller zwykła mawiać, że ma brata, który jest zupełną odwrotnością magnesu na kobiety. Zwyczajnie je odstraszał!
I to było chyba jedną z najbardziej irytujących ją rzeczy. Zagadywała praktycznie każdą dziewczynę na globie ziemskim, i to w przeciągu tylu wieków!, lecz scenariusz nadal był dokładnie taki sam. No, może nie dokładnie każdą, bo w zapasie pozostało jej też kilka dziwaczek, ale wolała uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z nimi. Były przecież takie… dzikie. Dzikie, dziwne i zdecydowanie nudne jak flaki z olejem. Zupełnie jak jej brat, choć z niego dało się coś jeszcze zrobić. Chyba się dało…
W formie wybicia go z codziennego rytmu arcynudnych polowań na zupełnie niepotrzebne istoty, postanowiła za wszelką cenę przekonać go do ruszenia dupy gdzieś z centrum amazońskiej dżungli, wprost do Irlandii, a następnie i do miejsca spotkania. Każda okazja do złamania rutyny była przecież doskonała, a jeśli to wszystko miało okazać się wyjątkowo wstrętną pułapką… Cóż… Przynajmniej nie będą mieli okazji do wynudzenia się. W życiu zawsze trzeba było szukać jak największej liczby pozytywów, prawda?
Przyciągnęła więc Anka o odpowiedniej porze w ustalone miejsce, nie mówiąc mu zbyt wiele, bo i sama za dużo też nie wiedziała. I teraz, po krótkim odświeżeniu się i rozpakowaniu walizki, schodziła właśnie na dół, by zapoznać się z ewentualną resztą gości, co też mogło być nadzwyczaj twórcze. Pozostawiła brata samego sobie, licząc na to, że nie okaże się zupełnym idiotą, ach! te pobożne prośby!, i za chwilę do niej dołączy.
Przeszła przez drzwi i otwarcie spojrzała na osoby znajdujące się w jadalni. Znała przynajmniej kilka z nich, więc chyba miało nie być aż tak tajemniczo.
- Bry wszystkim! – Powiedziała swoim zwyczajowym tonem, siadając na krześle jej przeznaczonym i prawie natychmiast zaczynając bujać się na nim w przód i w tył, w tył i w przód, a czasem też i na boki. Po krótkiej chwili zerknęła też na karteczkę, marszcząc przy tym nos i wyciągając się by zamienić towarzysza na kogoś bardziej zjadliwego. Padło na Michaela Carrolla, który może i ostatnio zachowywał się dziwnie, ale i tak był lepszy od jej tatulka. Zamieniła karteczki i ponownie zaczęła huśtać się na krześle, lecz już za moment ponownie zerknęła na stół, podnosząc się z miejsca i stawiając ojcowską karteczkę jak najdalej od siebie – tuż przy jakiejś roślince – w drugim końcu pokoju. Po tym wróciła na miejsce, już o wiele bardziej zadowolona.

To urocze, że tak o nią dbali. To urocze, że zabrali ją do tego miejsca-na-końcu-świata-i-jeszcze-o-kilka-kroków-dalej, pomimo wyraźnego braku zaproszenia jej tutaj. To urocze, że nie odstępowali jej na krok od czasu tej afery związanej z weselem. Afery, która w sumie niewiele przyniosła. No, poza Wielkim i Forever Rodzinnym Fochem, potocznie określanym jako wufurufu, który nadal chyba trwał sobie w najlepsze, bo matka nie raczyła jakoś zwracać na nią zbyt dużej uwagi. Cały czas tylko odpływała gdzieś daleko, gdzie nawiązanie z nią normalnego kontaktu było praktyczną niemożliwością.
Przesiadywała tylko w tych swoich miejscach, gapiąc się zamyślona w obraz za oknem, Haley była wręcz pewna, że tak naprawdę Melaney nie widziała zaokiennych widoków, lub składając i rozkładając jakąś starą fotkę, której młodej dziewczynie nigdy nie dane było zobaczyć. Ba!, gdy tylko chciała to zrobić, matka zachowywała się jak osoba co najmniej niespełna rozumu. Cóż… Ona w sumie przez cały ostatni czas dokładnie tak się zachowywała, jak osoba chora psychicznie, ale ten przypadek dosłownie przebijał wszystkie inne. Dokładnie… Nawet wszystkie inne, gdyby zebrane zostały w jedną wielką kupę, przebijał jednomyślnie.
W sumie, nigdy nie było zbyt dobrze. Haley czuła, że nie jest osobą, która byłaby dla matki wystarczająca. Zawsze niezbyt dobra, zawsze niedoskonała, niedostateczna… Rozpieszczana, ale dla zachowania pozorów, jednocześnie czująca się jak osoba co najmniej niekochana. Popełniająca coraz to nowsze błędy, które raz po raz spotykały się z TYM spojrzeniem. Wzrokiem pełnym zawodu i tęsknoty za czymś, czym Hal zdecydowanie nie była.
I choć teraz dowiedziała się, o co tak właściwie mogło w tym chodzić, to nie pomogło. Mimo że nie widziała już tego rozczarowania, wciąż nie czuła się wystarczająca. A gdy przyszło matczyne odpływanie w krainę myśli… Wtedy zrobiło się jeszcze paskudniej. Nie to, że nie lubiła Roberta. Był z nimi praktycznie od zawsze, a przynajmniej – odkąd sięgały jej wspomnienia, i naprawdę się starał, lecz musiała przyznać, że nie wychodziło mu to zbyt dobrze. Sam z pewnością miał swoje demony i one też teraz powróciły. Widziała to.
Widziała, że atmosfera w domu nie należy do dobrych do życia, więc unikała przebywania tam. Zdecydowanie wolała już jęczące pacjentki w szpitalu. Ironia, nieprawdaż? Wolała obce kobiety od własnej matki i Roberta. Wolała zajmować się zupełnie nieznanymi jej, przynajmniej bliżej, bo trochę zdążyła je już poznać, ciężarnymi i to im oddawać swą uwagę. Wizja spędzenia całego dnia w domu powodowała u niej odruch wymiotny.
A miało być tak dobrze. Miała dowiedzieć się tylu rzeczy na ślubie. Poznać tylu ludzi, w tym własną bliską rodzinę. Tymczasem nic z tego nie wyszło, a ona musiała teraz wzmagać się z nieprzyjemnymi dla ducha konsekwencjami swoich durnych działań. Nie dowiedziała się zupełnie nic! I dowiedzieć najprawdopodobniej nie miała, bo zdawało jej się, że matka prędzej zupełnie oszaleje niż ponownie się do niej odezwie. I to rozsądnie odezwie.
Nawet na nią nie patrzyła… Ani jednego spojrzenia… Ani jednego słowa. O ile wcześniej szło znieść niezbyt duże oznaki miłości z jej strony, o tyle zupełny ich brak był rzeczą wręcz przeraźliwie okropną i okrutną. Haley czekała więc tylko na to, by wreszcie móc zapracować na swoje własne miejsce i wynieść się raz na zawsze. Nic więcej, tylko rzucić to wszystko, co wiązało ją jeszcze z pseudorodziną.
Nie potrzebowała już niczego z ich strony. Nie czuła się chcianą osobą, więc co tam jeszcze miała robić? Tkwić w swoistym zawieszeniu między humorami matki? Teraz jednak jeszcze spokojnie zgodziła się na, bynajmniej nie na szczęśliwkowo-rodzinkowy, wyjazd w zupełnie nieznane miejsce i to jeszcze tak daleko od domu. Całą drogę spędziła w milczeniu i w milczeniu również udała się do przydzielonego sobie pokoju, by samotnie zejść po krótkiej chwili i poszukać pomieszczenia, w którym mieli się stawić goście.
Weszła do jadalni ze wzrokiem wbitym w ekran telefonu. Nie uniosła spojrzenia nawet w momencie siadania. Nie musiała, bo doskonale wyczuwała obecność osoby, której, przyznajmy szczerze, zazdrościła zajmowania całej uwagi Melaney. I o ile wcześniej chciała tę osobę poznać, o tyle teraz nie miała ochoty na jakikolwiek bliższy kontakt. Chciała tylko, by to wszystko jak najszybciej się skończyło i mogła ewakuować się do swojego własnego rodzaju normalności, jaką był szpital, metro i własny pokój, a czasem centrum handlowe. Udała więc, że pogrążona jest w zamyśleniu i nie odezwała się ani słowem. I choć w jej uszach znajdowały się słuchawki, nie słuchała muzyki. Chciała wiedzieć, co mówią pozostali goście, a jednocześnie sprawiać wrażenie całkowicie odległej. Odległej jeszcze bardziej od Melaney. Choć… Dało się tak?

Minął praktycznie tydzień od czasu ślubu, a on wciąż jeszcze myślał nad wszelkimi wydarzeniami mającymi tam miejsce. I nie tylko... Rozpamiętywał bowiem praktycznie wszystko. Począwszy od pierwszej chwili, w której się poznali, pierwszych zamienionych słów, poprzez kolejne i kolejne… i tak aż do epizodu w willi jego brata, a następnie i nawet ślubu, na którym przecież w sumie nic specjalnie istotnego mieć miejsca nie powinno.
Nic sobie nie obiecywali, racja? To była tylko jedna, niezobowiązująca rzecz, która nie powinna się dla nikogo liczyć, więc zdecydowanie nie mógł źle się czuć na widok Gabriel w towarzystwie kogoś innego. Sam też przecież mógł się z kimś związać. Pytanie tylko, czy chciał to zrobić… A nie chciał… Nie potrafił jakoś zapomnieć o tej jednej kobiecie i raczej nie miał zrobić tego przez najbliższe… całe życie gdzieś tak.
Cóż… Załatwił się na własne życzenie. Zdecydowanie nie powinien był wdawać się w aż tak porypaną, przynajmniej z jego punktu widzenia, relację, lecz skoro już to zrobił… Logicznym było chyba, że powinien wziąć na siebie wszelakie konsekwencje z tym związane. Nawet te wyjątkowo paskudne, bolesne i stawiające go w roli samotnego i depresyjnego marudy.
Choć w ciągu ostatnich dwóch dni zaczęło mu się jakby poprawiać, co było w olbrzymiej mierze zasługą jego, zdecydowanie jednej z najlepszych, przyjaciółki z prawdziwego zdarzenia. Z nikim chyba nie dogadywał się aż tak dobrze i nikomu dotąd nie zwierzył się z całości swoich problemów… Dotąd… Zdziwiony był, że po tym wszystkim nie dała mu w twarz i nie wyszła z pokoju, bo przecież on na jej miejscu z pewnością by tak zrobił. Wykorzystywanie naćpanej kobiety…
Zupełnie nie w jego stylu, co pewnie wiedzieli wszyscy go znający. W jego stylu było przyjacielskie traktowanie, pocieszanie, rozweselanie, ale zdecydowanie nie coś takiego, co odwalił w przypadku Gabriel. Ale jednak…
Nie powinien był tak tego rozpamiętywać, bo znowu zaczynał psuć mu się humor. Po kilku chwilach od ponownego nawrotu. Zastanawiał się, co on tak właściwie robił w tym zapomnianym przez Boga miejscu w towarzystwie, zapewne, nieźle szurniętych osób. Nawet nie zapewne, a z pewnością, bo przecież sam był jednym z właśnie takich osobników. Pozostałymi pewniakami były też Rowan i… babcia? Poważnie zastanawiał się nad tym, co też tym razem wykombinowała ta stara mącicielka. Bo w mąceniu rzeczywiście była nawet lepsza od niego. O wiele lepsza, co potwierdzało nawet to spotkanie. I to jeszcze w miejscu, z którego istnienia zupełnie nie zdawał sobie dotąd sprawy. Ciekawe…
Tak czy inaczej, gdy nadeszła odpowiednia pora, wyszedł z przydzielonego sobie pokoju, by powolnym krokiem przejść przez korytarz i zapukać do pokoju matki, a gdy ona nie odpowiadała, uznał jej wyjście, przejść się do apartamentu obok swojego i zastukać do drzwi Andry.
Po chwili, której nie mógł uznać ani za krótką, ani za długą, schodzili już razem na dół, zwyczajowo przy tym dowcipkując. Podczas zejścia schodami, objął ją nawet ramieniem, udając wielce „szarmanckiego” typka z baru i komentując to przy okazji charakterystycznym dla siebie dowcipem. Przy Andry zdecydowanie poprawiał mu się nastrój, co też było widać już praktycznie na pierwszy rzut oka. Jakże dobrze było zgadać się na wspólną podróż!
Wchodząc do jadalni, nachylił się jeszcze w jej stronę, kończąc opowiadanie ostatnio zasłyszanej anegdotki i śmiejąc przy tym dosyć radośnie. Po chwili zmarszczył jeszcze brwi, przyglądając się towarzyszce ze zmarszczonymi brwiami, po czym delikatnie chwycił w palce pukiel jej włosów i połaskotał ją nim koło nosa, stwierdzając przy tym luźno:
- Rzęsa.
Obrócił się w stronę towarzystwa, uśmiechając szeroko.
- Dobry. Widzę, że zebrała się całkiem niezła gromadka… Cóż też ta kobieta planuje… – Uśmiechnął się, odsuwając krzesło Rowan, a następnie samemu rozglądając się w poszukiwaniu czegoś do przycupnięcia obok niej. Berengaria najwyraźniej odrobinę pomyliła się w liczbie ustawianych krzeseł. Przechodząc obok brata i jego żony, uśmiechnął się do nich i poklepał Nicka po ramieniu, zwracając się jednocześnie do Buffy:
- Jak tam samopoczucie? I co tu tak niezręcznie cicho?
Traf chciał, że wcześniej nie zauważył milczącej obecności Gabriel i teraz musiał przyznać, że odrobinę się spiął. Zamaskował to jednak luzackim:
- A coś ty taka smutna? Uśmiech.
Po czym wziął krzesło i przytargał je do stołu, stawiając przy tym oddanym Rowan.
- Ludzie… – Szybko się poprawił. – Ludzie i niekoniecznie ludzie, bardziej ci ostatni, stało się coś…? Milczenie nie sprzyja chyba nawiązywaniu kontaktów… No i można się udławić tą ciszą, nie?

- Wtedy z tego wyjdziemy. Zawsze wychodzimy cało. No, prawie, bo jednak… – Leciutko musnęła palcami bliznę na jego szyi i wykonała gest naśladujący wampirze kły, a po chwili dodatkowo delikatnie poklepała się po brzuchu. Jednocześnie uśmiechnęła się do męża pocieszająco, choć w jej głowę wkradało się coraz więcej pytań i to na dodatek dosyć nieciekawych.
Nieciekawych… Z pewnością była zaciekawiona całą tą sprawą, jednak prawdę mówiąc wolałaby w tej chwili siedzieć we względnie spokojnym domu, wciąż jeszcze dochodziła do siebie po kilku nieprzyjemnościach związanych z sąsiedztwem, i czytać sobie książki w mięciutkim fotelu.
Kto by pomyślał, że niegdysiejsza łowczyni aż tak bardzo się rozleniwi i bez większego oporu da sobą zaopiekować? W sumie było to całkiem prawdopodobne i nie powinna się temu dziwić, skoro od dawien dawna wiedziała, że łowieckie życie nie jest jej największym pragnieniem, ale jakoś wciąż przychodziły do niej chwile ogromnego wręcz zadziwienia. Z zadziwieniem zaś szło również przeogromne szczęście i docenianie tego wszystkiego, co teraz miała i co otrzymać od losu miała w przyszłości. Zdecydowanie, lepszego życia wymarzyć sobie nie mogła.
Z kanapowym życiem nie przyszedł do niej jednak brak ciekawości świata i chęć omijania drobnych przygód. Wręcz przeciwnie! Wciąż chciała robić coś więcej, ale jednocześnie doskonale zdawała sobie sprawę z ograniczeń, jakie narzucał jej jej stan. Już teraz, mimo że wciąż jeszcze nie była matką w pełnym tego słowa znaczeniu, choć może jednak?, musiała odpuścić sobie co większe dziwactwa, choć kilka wciąż jeszcze figurowało na jej liście.
Na przykład pomarańcze… Dalej dałaby się dla nich dosłownie pokroić, chociaż zdecydowanie wolała kroić je. Kroić i, o dziwo!, robić to całkiem dobrze. O dziwo, gdyż wciąż nie potrafiła nauczyć się nawet podstawowych spraw kuchennych i ugotowanie wody na herbatę było granicą jej możliwości. Bogu dzięki, że miała swojego cudownego Tygryska, który ratował ją przed kuchenną apokalipsą.
O ile ta zwyczajna apo nie była jej już tak bardzo straszna, bo przecież minęła już dobrych kilka lat temu, o tyle ta gotowaniowa przerażała ją wręcz niemiłosiernie. Myśl o tym, co będzie w przyszłości przy urodzinach dzieci i innych tego typu sprawach, w których Nicky zdecydowanie nie będzie mógł zostać sam w roli tej dziwnego rodzaju gospodyni. A ona była w tym taka do niczego!
Cóż. Przynajmniej teraz raz mogli odpocząć razem, choć wymarzony miesiąc miodowy to to nie był. Po minach i zachowaniu, z pozoru przecież tak luzackim, Nicka, cóż, raczej trafnie domyślała się, że nie tylko ona lekko panikuje. Uporczywie tłukła jej się w głowie myśl, że nic nie jest za darmo i tak po prostu, więc w całym wypadzie do Irlandii musi być jakiś haczyk. Miała tylko szczerą nadzieję, że nie był on zły.
Zamyśliła się do tego stopnia, wciąż z uśmiechem na twarzy, że z początku nie zwróciła uwagi na nadejście anielicy i to dopiero słowa męża wybiły ją ze swoistego transu. Powoli powiodła spojrzeniem po pokoju, napotykając wreszcie wspomnianą Gabriel, która wyglądała… Dosyć nieciekawie, jeśliby pominąć kilka rzeczy czyniących jej wygląd jeszcze bardziej nieciekawym. Nieciekawym i w sumie dosyć smutnym. Pełnym żałości, którą odczuwała nawet sama Buffy, co raczej nie było rzeczą codzienną, patrząc na jej zwyczajową niechęć do anielicy, która nie ustąpiła nawet po rozmowie, jaką przeprowadziły tuż przed ślubem z Nickim.
- Witaj, Gabriel. – Kiwnęła jej głową na powitanie, starając się wyglądać jak najbardziej przyjaźnie i ugodowo. – Doskonale. W przeciwieństwie do ciebie, jak widzę. Może… Chciałabyś porozmawiać? – Spytała powoli, patrząc uważnie na blondynkę i obserwując jej reakcję.
Czyżby miało to jakiś związek z tym, o czym rozmawiały przed wspomnianym wcześniej ślubem? A może chodziło o coś zupełnie innego? Cóż. To w sumie nie było zbyt ważne, patrząc na ogólny opłakany stan psychiczny, jaki przedstawiała sobą Gabriel. Wyglądała zupełnie jak jakaś sierotka, która tylko czeka, by ktoś ją dobił… A Buffy zdecydowanie nie potrafiła przejść obojętnie koło takich właśnie osób. Znaczy… Raz próbowała i nawet to zrobiła, ale przyniesione skutki nie były zbyt dobre dla jej własnej psychiki, więc teraz starała się unikać jak ognia olewania innych.
Nie zdążyła jednak zbyt wiele zrobić, gdy do jadalni weszła kolejna osoba przedstawiająca całą sobą swój podły nastrój. Meg może i wyglądała na trochę bardziej ogarniętą i bliższą wściekłości, ale też zdecydowanie niezbyt zdatną do życia w społeczeństwie. Czyżby był to ostatnio jakiś trend? Moda na wyglądanie niczym chodzący smuteczek.
Na dodatek coś jej mówiło, że częściowy powód zachowania Megaery znajdować się miał razem z nimi w pokoju, gdyż jej całkiem dobre oko oczywiście zarejestrowało podmianę karteczek i skrzywienie przy tym, a do ucha dotarły dosyć jednoznacznie brzmiące słowa. Miała tylko nadzieję, że nie zrobi się zbyt gorąco, gdy w jadalni zjawi się i osoba z przestawionej karteluszki. Jak ognia unikała bowiem i zbytniego denerwowania się, a spięcia na sali z pewnością miały je wywołać. Liczyła więc na to, że dotrwają jakoś w spokoju do końca posiłku, a następnie to wszystko, co ma mieć miejsce w salonie, dostatecznie ich wciągnie i nie będzie mowy o zbytecznych kłótniach. Nadzieja szaleńca!
Nim zdążyła odpowiedzieć na powitanie Megaery, kątem oka zauważyła ruch na korytarzu i do pokoju weszły dwie osoby. Za jednym zamachem odpowiedziała więc na wszelkie powitania, dodając jeszcze „doskonałe” w odpowiedzi na pytanie rzucone przez Meg. Jednocześnie ukradkiem śledziła poczynania nowoprzybyłych, których prawdę mówiąc nawet nie znała. Meg za to z pewnością, gdyż dosyć widocznie spięła się na ich widok. Dalsze obserwacje tylko potwierdziły przypuszczenia Buffy dotyczące gości. Blondyn siadł bowiem na miejscu, w które pierwotna odłożyła wcześniej zamienioną kartkę.
Choć może nie dokładnie na miejscu, gdyż nastąpiła kolejna podmiana i karteczka ponownie zmieniła swoje położenie. Tym samym zapewne plan usadzenia dosyć mocno się rypnął, ale nic jej do tego było. To nie ona przecież robiła takie kombinacje.
Po chwili jednak jej przemyślenia zostały skutecznie rozproszone przez ukochanego męża i Buffy zdecydowanie postanowiła już do nich nie wracać. Wolała skupić się na tych bardzo dobrych rzeczach. Jak na przykład właśnie Nicky. Nicky i jego dosyć szalone pomysły typu właśnie tego dworskiego zachowania. Uśmiechnęła się do niego promiennie, przysuwając odrobinkę i odwzajemniając drobną pieszczotę, całując jednak w te zmysłowe usta. Delikatnie, bo delikatnie, lecz wyjątkowo czule i obiecująco. Zdecydowanie wiele obiecująco.
- Uhyyym… – Mruknęła, potwierdzając jego słowa i jednocześnie powracając do zwyczajowej wygodnej pozycji. Poprawiła poduszkę pod plecami i rozłożyła się na krześle na tyle, na ile było to możliwe. Po tym powróciła do obserwacji.
Były one zdecydowanie nadzwyczaj ciekawe, gdyż z sekundy na sekundę, sytuacja zaczynała nabierać barw. Niekoniecznie przez nią pożądanych, ale jednak barw. Jak na przykład reakcja blondyna na Meg, Meg na blondyna i towarzyszki mężczyzny na Nicka. Zaś reakcja Nicka… Nie mogła zbyt wiele o niej powiedzieć, bo choć mąż był dla niej dosyć mocno otwartą księgą, to w tej chwili widziała w niej tylko coś w rodzaju lekkiej konsternacji, może zamyślenia i z pewnością prób rozgryzienia towarzystwa. Nie dosłownie rozgryzienia, broń Boże!, ale tak w przenośni. No i tego ostatniego tak właściwie mogła się tylko domyślać, bo i równie dobrze mogłoby być to coś innego w tym stylu. Skomplikowane.
Prawie tak mocno, jak zachowanie towarzyszki blondyna. Pijanej towarzyszki, która gadała zupełnie od rzeczy. Wyglądała na kolejną załamaną osobę, z tym wyjątkiem jednak, że była to chyba najbardziej załamana osoba ze wszystkich. Nawet z tej odległości, do nosa Meadow dochodziła bardzo wyraźna woń alkoholu, która sprawiała, że zwyczajnie robiło jej się niedobrze. Wyczulony przez ciążę węch zdecydowanie nie był w tym wypadku pomocny. A pijacki trajkot kobiety powodował tylko ból głowy i pragnienie jak najszybszego wyniesienia się do pokoju. Nie chciała nawet próbować zrozumieć nieznajomą, która najwyraźniej znała Meg… no i Nicka również. I jakąś teściową?
Spojrzała pytająco na ukochanego, marszcząc jednocześnie nos i decydując się na wtulenie w nicholasową koszulę. On przynajmniej pachniał tak znajomo, bezpiecznie i kochanie. Przytuliła się więc do niego, chowając twarz w jego koszuli i wdychając ten cudny zapach. To sprawiało, że rozpędzone myśli jakoś się uspokajały. No i żołądek też, bo alkoholowy smród nie dochodził do niej aż tak wyraźnie. Mimo że kiedyś zwykła czasem wypijać kapkę whiskey czy innego napitku tego typu, z pewnością nie upijała się i nie cuchnęła niczym gorzelnia. Teraz zaś zupełnie unikała picia czegoś takiego, co oczywiście nie powodowało zabraniania tego towarzystwu, a i węch znacznie jej się wyczulił… Więc… Nie, nie chciała nawiązywać bliższego kontaktu z nieznajomą pijaczką. Nie skomentowała też w żaden sposób jej słów, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Nie ufała zachlanym nadnaturalnym. Nawet, gdy nie mogli korzystać ze swoich zdolności.
I tylko z dolatujących do niej słów Nickiego oraz urywków wypowiedzi znanych jej głosów, wiedziała, kto pojawił się w jadalni. Prawdę mówiąc, dosyć mocno ulżyło jej na wieść, że w pokoju znajdowało się tyle znajomych osób. To mogło oznaczać brak pułapki lub też ogromną pomoc w jej razie. Żegnajcie wizje o powtórkach z tokijskiej rozrywki!
Dosyć długo tuliła się tak do swojego Carrollka, zamykając oczy i starając nie myśleć o chęci zademonstrowania wymiotowania na odległość pod wpływem tego przeraźliwego smrodu bijącego od wzruszonej nieznajomej. Wreszcie jednak odważyła się unieść głowę, posyłając wcześniej Nickiemu błagalne spojrzenie, i spojrzeć na obecnych przy stole… Jednocześnie zauważając nadejście Micka i…
Gwałtownie wciągnęła powietrze. Dałaby wręcz głowę o to, że przez jej twarz w tej chwili przemknęło bardzo wiele uczuć… No i kolorów. Począwszy od pozielenienia przez mdłości, poprzez całkiem normalną barwę skóry, aż do pobledzenia i wreszcie znowu normalności. Nie odzywała się, wlepiając tylko wzrok i dziewczynę towarzyszącą Michaelowi. To było takie… nieprawdopodobne.
- O mój Boże… – Szepnęła prawie niedosłyszalnie, wciąż jakby trwając w zawieszeniu ze wzrokiem wbitym w Dianę.
W Dianę! Tę Dianę! Jej Dianę! Uznaną przez nią za definitywnie martwą! W Dianę, która nagle postanowiła odwalić coś w rodzaju dziwnego przedstawienia i powitania w jednym. No i nazwania jej tak bardzo starym przezwiskiem. Nie pasowało jej tylko jedno. Rowan Jordan Persephone Andrews… James Bond… Nie Diana Garroway, a dawne fałszywe personalia, z jakich Dee korzystała we wczesnym dzieciństwie oraz później, gdy nachodziła je ochota na piwo z lemoniadą.
Była jednak zbyt zszokowana, zbyt wmurowana w ziemię, by zareagować. Może to i dobrze, gdyż już po chwili wszystko tak jakby się wyjaśniło. No, może nie samo wyjaśniło, bo zrobiła to Diana, pachnąca jej ulubionymi perfumami! a to kradziejowata osóbka!, ale jednak sytuacja odrobinę się rozjaśniła. Skinęła więc tylko głową, zerkając w stronę Nickiego.
Diana najwyraźniej też to zrobiła, gdyż już po kilku sekundach nastąpił tak typowy dla niej wybuch emocji. Buffy w spokoju przeczekała pierwszą falę nadzwyczajnego ich natężenia i tej całej gadatliwości, by, już chwilę po niej, uśmiechnąć się delikatnie i lekko zarumienić. Cóż… Kto jak kto, ale żywy członek jej iście wybuchowej rodziny i to jeszcze wspominający o jej ciąży… Zdecydowanie wart był rumieńca wpełzającego na twarz Meadow i tego roziskrzonego wzroku, gdy wspominano o jej największych szczęściach – niesamowicie wręcz uwielbianym i ukochanym małżonku oraz ich wyczekiwanych, cudnych dzieciach w drodze.
- Nie zapewne… Z pewnością. – Mruknęła, zerkając z miłością na swojego życiowego partnera. – Z pewnością jestem w ciąży i z pewnością jestem szczęśliwie zamężna. – Uśmiechnęła się leciutko do Diany. – Szósty miesiąc i tydzień zniewolenia. – Mrugnęła porozumiewawczo do Nickiego, śmiejąc się przy tym cicho. – A choroba oczu musiałaby chyba złapać nas wszystkich… Więc… Bliźniaki, tak? Sherlocku, jak na to wpadłaś? – Ponownie zdecydowała się tylko na mruknięcie, by nie zwracać na siebie uwagi pijanej wampirzycy. Choć jej siostrzyczka zdecydowanie przyciągała uwagę większości istot zebranych przy stole.
Po chwili jednak Buffy zwróciła uwagę na jedne z ostatnich słów wybuchowego monologu siostry i spojrzała na nią pytająco, ale jednocześnie z niemałym niepokojem.
- Anthony? – Zamrugała kilka razy, skonsternowana. – Dlaczego miałby chcieć zabijać Nickiego? I… wnuka?
To wszystko robiło się coraz dziwniejsze, a buzujące w niej ciążowe hormony raczej nie ułatwiały sprawy. Chciało jej się jednocześnie śmiać i płakać, wymiotować, brać nogi za pas, wytargać alkoholiczkę za włosy z pokoju, nawrzeszczeć na siostrę za to, że nie dała znaku życia przez tyle lat, położyć się spać, zjeść coś, nie jeść niczego, odkryć przyczynę tego spotkania i całą resztę, wrócić w tej chwili do domu, przytulić się do Nicka, pocieszyć jedną z niezbyt uwielbianych kobiet, iść na spacer, ponownie zacząć ryczeć, zająć się czymś inspirującym, ulotnić się do apartamentu, by uprawiać dziki, namiętny i nadzwyczaj długi seks z Tygryskiem, pozwiedzać posiadłość, robić całą masę innych rzeczy… Oczywiście w tym samym momencie. I nie, nie podobał jej się taki stan, choć obecność ich dzieciaczków w jej brzuszku kochała. Gdyby tylko nie te zmienne nastroje!
I może jakoś by sobie z nimi poradziła, gdyby nie zachowanie ostatniego przybyłego gościa. Była już dosłownie na skraju nagłej zmienności nastrojów, więc niewiele potrzeba było, by wybuchła. A chamstwo było rzeczą, jaką tolerowała zdecydowanie najmniej. I choć wcześniej liczyła na to, że obejdzie się bez zbytecznych kłótni, teraz mało ją to obchodziło. Nie było źle, póki się nie pojawił. I to od razu ze skurwysyńskim tekstem na powitanie! Choć może i jej on nie dotyczył, ale był piekielnie obraźliwy… A że kobieta w ciąży niezrównoważoną bywa… To wszyscy w jej towarzystwie doskonale wiedzieć powinni…
Gwałtownie podniosła się z krzesła w górę, jakoś nie zwracając uwagi nawet na to, że zrobiło jej się słabo.
- Nie masz ochoty tu przebywać, więc się wynieś! Tam są drzwi! – Machnęła ręką w stronę, z której niedawno przyszedł ciemnowłosy bydlak. – Jeśli ktoś nie powinien siedzieć przy tym stole to, uwaga!, piekielne chamiszcza! Więc albo raczysz przestać i zamknąć paszczę, albo… Won! – Jej oczy rzucały gromy, gdy spojrzała na następną ofiarę. – A ty?! Jesteś gościem i już od razu się upijasz?! Jak to wygląda?! W jakim świetle to cię stawia?! Przenośna gorzelnia?! – Oddychała urywanie, przeraźliwie wściekła na otaczające ją towarzystwo. Wściekła, co nie ominęło też jej siostry. – Tyle lat! Tyle lat i nie dałaś nawet cholernego znaku życia! Tyle lat życia w osobistym piekle, z brakiem pogodzenia się i tym wszystkim, a tu nagle okazuje się, że jednak jest inaczej! I myślisz, że przyjmę to tak zwyczajnie?! Kilka żarcików i jest w porządku?! Nie! – Wycelowała palcem w Gabriel, by następnie machnąć nim na Mickeya... Po chwili dodatkowo ponowiła gest, tym razem wskazując jednak na Meg i nieznajomego blondyna. – Wy! Wszyscy! Cholera! Każdy ma jakieś problemy, ale nie trzeba od razu przenosić tego na grunt publiczny! To zorganizowane spotkanie, nie jakaś poradnia! Nie prościej jest zwyczajnie porozmawiać?! Wcześniej?! Ktoś czegoś od nas oczekuje i zdecydowanie nie jest to utworzenie klubiku złamanych serc czy skupianie na własnym dramacie! – Powoli zaczynała się uspokajać, rzucając jeszcze spojrzenie na najmłodszą z wyglądu towarzyszkę. – Żyjesz jeszcze? Czy cię wciągnęło? – Osłabiona tym wybuchem, osunęła się na krzesło i ukryła twarz w dłoniach, zaczynając przeraźliwie szlochać.
Ciążowe humorki zdecydowanie nie czyniły jej życia łatwiejszym. Zwłaszcza w wypadku, gdy przyszło jej zaliczyć swój pierwszy poważny wybuch, który musiał nieźle zniszczyć jej wizerunek w oczach reszty towarzystwa. No… Ale nie mogła tego cofnąć, więc tego nie zrobiła. Nie zrobiła tego, lecz po chwili wykonała zupełnie inny ruch. Paniczny ruch zerwania się z krzesła i wylotu z pokoju w kierunku toalety. Tym razem nie udało jej się powstrzymać odruchu wymiotnego.
Przebywała w łazience dosyć długą chwilę, starając się doprowadzić do względnego porządku, po czym podreptała na górę do apartamentu, by jeszcze raz opłukać twarz lodowatą wodą, poprawić makijaż i ubranie. Na dół ponownie zeszła po około kilkunastu minutach.
Wchodząc do jadalni, rzuciła towarzystwu przepraszające spojrzenie i w milczeniu przysiadła na brzegu krzesła. Odezwała się dopiero po dłuższej chwili, a i tak nie było to zbyt wyraźne odezwanie się.
- Przepraszam… Nie… Nie powinnam… To nie moja sprawa…

Mimo wszystko, to było dla niej przeogromnie trudne i nie miała nawet zamiaru się z tym kryć. No, nie miała zamiaru, ale zapewne tylko do czasu nadejścia męża. Dokładnie. Mimo tego wszystkiego, co było i czego nie było już między nimi, pomimo tylu tysiącleci lat rozłąki i praktycznego braku kontaktu, mężczyzna przedstawiający się teraz jako Robert Ewart wciąż był jej mężem. Przynajmniej na papierze, choć pewna była, że ten już dawno zamienił się w proch.
Wedle praw, wcześniej ludzkich, a teraz nadnaturalnych, byli wciąż jeszcze swoistego rodzaju, i z pewnością chorą jak nic na tym świecie, jednością. I to było smutne, chorobliwie wręcz nie na miejscu. Przynajmniej patrząc na to, jak teraz wyglądały ich relacje, które bardziej już szło nazwać zupełnym ich brakiem. Nicość.
Pustka, która przy wspomnieniach z dawnych lat tak bardzo ją raniła. Fakt, że kiedyś nie widzieli świata poza sobą, a teraz było wręcz odwrotnie. Doskonale odczuła to podczas kilkuminutowego spotkania na ślubie Nicholasa z Buffy. Jej największa miłość widziała teraz świat, lecz czym przy tej monumentalności była ona – Megaera… Zwykła i ginąca pośród młodszych, o wiele ciekawszych nabytków, jakie to chodziły sobie po tym świecie.
Drustan przeszłość zostawił tak daleko za sobą, gdy ona sama na marne próbowała to zrobić. Przeszłość… A przeszłością była również ona, ich miłość, dzieci. Te jedne jedyne dziecko, które miało być jej szczęściem i opoką, podporą, a które stało się tylko przyczyną kolejnych łez.
Kto wie… może tak właśnie od samego początku miało być? Może miała sama sobie być powodem zguby? Robiąc rzeczy, które przynosiły tylko kolejne zawirowania, następne tragedie i nocne mary. Znowu i znowu.
- Takie ustawienie gości jest o wiele bardziej… niegościnne. – Wygięła usta w czymś mogącym imitować lekki, może odrobinkę zamyślony uśmiech. – Rozumiem twoje obawy, ale… Tak będzie lepiej. Dla wszystkich. – Odpowiedziała niespiesznie, zaczynając coraz lepiej wcielać się w przyjętą przez siebie rolę dosyć wyluzowanej kobietki.
Kobietki, która musiała sama sobie przyznać, że nadmierna ciekawość potomka w chwili obecnej nie była jej ulubioną cechą. No i zdecydowanie niezbyt pożądaną. Mimo to jakoś wysiliła się na odpowiedź, wiedząc doskonale, że Nicholas nie odpuści jej od tak i że kiedyś będzie musiała cokolwiek mu o sprawie napomknąć. Wybrała więc mniejsze zło, układając odpowiednią odpowiedź. Zdawkową, lecz w każdym calu na miejscu. Więcej wiedzieć raczej nie powinien, bo jeszcze w głowie uroiłaby mu się chęć ponownego swatania jej z Ewartem, czy też inna, równie złowroga, rzecz.
- Mój, najprawdopodobniej w najbliższym czasie już były, mąż. – Skrzywiła się delikatnie, chwytając w dłoń szklankę z gazowaną wodą mineralną i usiłując zamaskować nietęgą minę, zwyczajnie upijając nieco ze szkła.
Westchnęła przy tym cicho, kręcąc głową i patrząc na chłopaka z niejasnym smutkiem w oczach.
- Naprawdę nie sądzę, by te rady były w tej chwili potrzebne, mój drogi. Zaskoczę cię zapewne, mówiąc, że nie zawsze tak było. To… całkiem aktualna… cecha… problem… Nazwij to jak chcesz.
Oparła się o miękki materiał krzesła, popijając wodę i patrząc na krajobraz za oknem. Było uroczo. Stanowczo zbyt uroczo jak na okoliczności, które wyraźnie jej nienawidziły i chciały, by jej ból powrócił i już nigdy nie opuścił jej mózgu, ciała i kończyn.
I z pewnością siedziałaby tak nadzwyczaj długo, zupełnie ignorując wszelakie targające nią niecne i zdecydowanie niezbyt ciekawe uczucia, gdyby nie usłyszała jednego… Choć tak w sumie, nie była to tylko jedna rzecz, a cała masa drobnych, które zbijając się w jedno, cóż, zdecydowanie przypuściły na nią atak i chciały zwalić ją z zajmowanego dotychczas siedzenia. Ale ona się nie dała. Zwyczajnie dalej starała się zagapiać w malownicze widoczki, gdy tak do jej uszu docierała w najlepsze rozmowa dwóch osób, których nie chciała teraz widzieć. I szczerze… Miała ochotę wyparować gdzieś daleko, najlepiej jak najdalej lub w ogóle zupełnie z tego świata. Świadomość, że sama pchnęła mu ją w ramiona…
Te same ramiona, które obejmowały ją samą przez tyle wieków… Okrutne. Mimo to zachowywała się niczym rasowy pokerzysta, zupełnie nie okazując niczego, co mogłaby wyrażać osoba w jej stanie psychicznym. Nie rzuciła się Melaney do oczu, nie nawrzeszczała na nią, choć musiała przyznać, że jakoś już nie potrafiła podchodzić do niej z dawnym spokojem, a odór alkoholu i zachowanie kobiety tylko sprawiały, że zniesmaczenie sięgało zenitu, nie zrobiła nic takiego, co mogłoby jeszcze bardziej pogrążyć ją w oczach byłej miłości. Jednym słowem – zachowywała się zupełnie tak, jak gdyby mało kto dookoła niej istniał i był warty uwagi. Jak by to powiedział Nick – zachowywała się niczym rasowa suka, której uwagi nie jest wart nikt spoza jej własnego, nadzwyczaj ciasnego, kręgu. Melaney, Robert i „ich” córka zdecydowanie w nim nie byli.
Odezwała się dopiero po dłuższej chwili, gdyż jednocześnie próbowała nie okazać smutku z powodu oziębłości i oficjalności, jaka spotkała ją ze strony Drustana. Poprawka… Roberta Ewarta… PANA Roberta Ewarta, bo byli dla siebie nawet bardziej niż obcy.
- Dziękuję, panie Ewart. – Z góry narzuciła im jeszcze chłodniejszy ton rozmów, dając tym samym do zrozumienia, że nie ma ochoty na spoufalanie się. Nawet tak wątłe. Zupełnie jak… Jak nigdy wcześniej… Nigdy wcześniej nie byli sobie tak dalecy. – Skłonna jestem pochwalić także pański wygląd. Raczyłabym jednocześnie poinformować, że towarzyszka nie wygląda zbyt dobrze i może lepiej byłoby przeprosić resztę obecnych w jadalni i pomóc jej doprowadzić się do porządku. – Stwierdziła, zachowując oziębłą uprzejmość, choć w środku była niczym ta przestraszona i płaczliwa dziewczynka, jaką zostawił tam w Kanionie. – Uprzejmie podziękuję również za troskę, lecz śmiem twierdzić, że sama jestem w stanie zadbać o własne bezpieczeństwo i nie dopuszczę do tego, by ktokolwiek mi zagroził. Nawet, jak to pan raczył stwierdzić, nasz wspólny znajomy. – Upiła łyczek wody gazowanej, grzebiąc jednocześnie w torebce, z której po chwili wyjęła dosyć cienką, w porównaniu do innych z jej „zbioru”, teczkę. Wyjęła z niej ładną, kremową kopertę, o sporej wielkości, z wyraźnie wykaligrafowanym pismem. Powolnym ruchem przesunęła ją w stronę Ewarta.
- Już w domu miałam zamiar przesłać ją pocztą, lecz wkradło się zaproszenie na spotkanie, a skoro już się spotykamy. – Starała się nadal zachowywać kamienną twarz, choć zbierało jej się na płacz. – Wszystko z mojej strony jest już skompletowane i podpisane. Pozostaje tylko kwestia kilku twoich podpisów i dostarczenia tego w odpowiednie ręce. Po tym będziemy mieli to już z głowy. Sądzę, że zgodzisz się chyba ze mną, iż nie ma sensu tego dłużej ciągnąć.
Po tym ponownie przestała zwracać uwagę na otoczenie i było tak aż do chwili, w której ponownie jej przerwano i rozpoczęło się niewielkie piekiełko. A wszystko zaczęło się od, wspominanego przecież przez Ewarta, Samaela, który postanowił uraczyć ich nad wyraz uroczą dawką złośliwości. Dzień bez skurwielowatej uszczypliwości był przecież dla niego dniem straconym! Nie miała jednak ochoty się kłócić, więc zwyczajnie dalej udawała zamyślenie. Ona!
Nim jednak skończył swą urokliwą przemowę, podniosła się z miejsca, zerkając jednocześnie na zegarek, i niespiesznym krokiem opuściła pokój, przepraszając jeszcze resztę gości. Pozostało jeszcze wystarczająco dużo czasu, by nie musiała spędzać go w jadalni. Głodna nie była, więc co szkodziło jej spędzić ten czas we własnym apartamencie? Tak, to było doskonałe rozwiązanie. Przechodząc jeszcze korytarzem, usłyszała krzyki, a następnie zauważyła parkę nadzwyczaj pospiesznie opuszczającą jadalnię, ale nie miała jakoś ochoty pytać. Zwłaszcza przy wyraźnym zazielenieniu ciężarnej. Zwyczajnie odeszła do swojego pokoju.

No tak. Przynajmniej jednym z tych minimalnych sukcesów było to, że jej szacowny braciszek chociaż pojawił się w jadalni i to wcale nie jako ostatni. Jupikajej… Nie mogła za to, niestety!, powiedzieć, że odpuścił sobie ten swój uporczywie irytujący styl bycia. Bo tak, zdecydowanie sądziła, że jego zachowania należą do tych wnerwiających i zupełnie nie pasujących do kogoś, kto zgrywał młodzieniaszka. Choć on w sumie tego nie robił…
- Czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. – Stwierdziła, wzruszając ramionami w geście całkowitego olania jego uwagi. On może i lubił właściciela karteczki, ale ona w żadnym razie nie zamierzała nawiązywać z nim jakiegokolwiek bliższego kontaktu. Nie i koniec. Nikt nie mógł nic na to poradzić, nawet Anaximander próbujący tu chyba robić za jakiś jej beznadziejnie przemądrzały autorytet. Dokładnie tak…
Praktycznie od ich pierwszego spotkania zachowywał się jak dystyngowany i cholernie odpowiedzialny typ. Bardziej wyglądający, chociaż nie zewnętrznie, na starszego faceta niż na młodzieńca. Stary kawaler… Już wtedy nim był. Co dopiero miała powiedzieć teraz, po tylu setkach lat? To nie było raczej normalne i nawet ona czuła się z tym dziwnie. W sumie, powinna czuć się z tym chyba nadzwyczaj dziwakowato, bo całe jej życie obfitowało przecież w najróżniejszego rodzaju akcje z mężczyznami. Taki styl bycia jej odpowiadał. Przynajmniej na tyle, by zastępować ten, jakiego chciała. Z pewnością nie zamierzała zamieniać go na jakieś cholerne trwanie w cnocie po wsze czasy jak jej brat. Zero wariacji w życiu.
Dokładnie. Typ z tego gatunku potwornie wręcz nudnych, chodzących flaków z olejem, którzy marnowali swój wrodzony potencjał. Ten bowiem jednak w nim widywała, lecz nie jakoś specjalnie się objawiający. Ot, drobne żarciki, ale nic większego. Zero rasowego szaleństwa. W przeciwieństwie do niej, która ukochała sobie dziwaczne akcje pokazujące jej, że jeszcze nie jest całkowitą staruszką, a jej wiek to tylko zbitek nieważnych cyferek.
To wszystko pokazywało jej tylko, jak bardzo się różnili. Normalny ktoś z zewnątrz z pewnością nie powiedziałby, że są rodzeństwem. Pomijając już cechy charakteru i podejście do świata, a patrząc chociażby na wygląd zewnętrzny. Dwie całkowicie odrębne jednostki, które z pozoru nie powinny mieć ze sobą nic wspólnego. Nic a nic. Keller musiała tutaj nawet przyznać, że gdyby nie świadomość łączących ich więzów krwi, zapewne lepiej by się nigdy nie poznali. I brak tego poznania zapewne nawet nie wyszedłby od niej, pomimo pozorów, jakie sprawiała.
Chyba przez cały okres ich dotychczasowej znajomości odnosiła wrażenie, że Newell zadaje się z nią tylko ze względu na to, że była jedynym członkiem jego rodziny, który jeszcze przybywał na jego wezwanie i nie pragnął jakoś obsesyjnie go chronić. Nie było nic poza tym, co trzymałoby ich jakoś blisko. Nawet nie mogła raczej powiedzieć, by jakoś specjalnie się przyjaźnili. Nawet zdrowa rywalizacja, jaka przecież powinna występować między rodzeństwem, nie wychodziła im zbyt dobrze.
Było za to zatrważająco dużo docinek z jej strony i jeszcze więcej „dobrych rad życiowych” od Anka. Jednym słowem – nadawanie na zupełnie różnych falach, co też widoczne było i w tej chwili. Ale mimo wszystko lubiła tego wielkoluda, a jakąś chorą satysfakcję sprawiało jej sprawdzanie granicy jego wytrzymałości. Do tej pory nie udało jej się wyprowadzić go z tejże nieciekawej równowagi, a nadzwyczaj mocno chciała zobaczyć coś poza tym jego stoickim spokojem. Na próżno, co sprawiało tylko, że jeszcze mocniej próbowała. Z tego powodu wzięły się więc liczne przezwiska, wybitnie uszczypliwe i nawet trochę dziecinne, ale oj tam!, zachowania zapewne wzbudzające w nim ochotę malowniczych ruchów twarz – stolik i inne takie.
Teraz było to akurat przestawianie karteczki i olewanie jego uwag. Stoicko spokojnych! Wypowiadanych tym jego tonem mędrca czy innej cholery!
Rozleniwionym wzrokiem, z uśmiechem satysfakcji na ustach, obserwowała jego poddanie się i podejście do Gabriel. Po tym jednak odwróciła spojrzenie, zerkając też na innych towarzyszy niedoli, choć może i doli, bo coś pachniało cudnie, przy okazji popijając wodę gazowaną ze szklanki. Szklanki, którą opróżniła dosyć szybko i, gdy jej braciszek siadał na swoim miejscu, otwarcie podebrała Anaximanderowi jego picie. Upiła całkiem spory łyk czegoś, co smakowało zdecydowanie lepiej od jej własnej wody, jak zwykle on dostawał lepsze rzeczy!, i zwróciła szklaneczkę właścicielowi, uśmiechając się przy tym dosyć pseudoanielsko.
Nie powiedziała jednak nic. Rozłożyła się tylko leniwie niczym jakiś kot i bardzo powooooli zaczęła odpowiadać na szept. Odpowiedzi zdecydowanie nie przyspieszał fakt, że nagle jakoś zaczęło jej się robić jakby lżej i bardziej odlatująco. Humor też znacznie jej się poprawił, jakby wcześniej nie był wystarczająco dobry!, a towarzystwo nawet przestało wydawać aż tak nudne.
- Nie możesz szukać swojej dziewczyny pięćdziesiąt godzin na dobę, osiem dni w tygodniu. Jak kocha, to poczeka. A jak nie kocha… Wtedy najlepiej będzie popaść w depresję. – Mruknęła, wyciągając daleko rękę i starając się poklepać go po główce niczym jakiegoś dzieciaczka. Raz ona chciała być tą lepszą, starszą, ważniejszą i ogólnie wielce cudowną! Choć przecież i tak była chodzącą zajebistością!
Miała nawet na tyle doskonały nastrój, by nie zniszczyło go artystyczne wejście Samaela. Nawet jego słów niczym nie skomentowała, bo zwyczajnie jakoś do niej nie docierały. Docierało za to do niej o wiele więcej niż zwykle. Tak jakoś ostrzej, ale też i bardziej łagodnie, bujająco się, ciepełkowo. Kolory dookoła niej były takie pastelowe… A wszystko tak piękne i cudowne. Caaaały świaaaat był taaaaki pięęęęęęęękny!
Po co miała marnować więc taki piękny dzionek na siedzeniu w jadalni? Postanowiła odpuścić sobie siedzenie przy stole, zwłaszcza że głodna nie była, i przejść się trochę po terenie posiadłości. W tym stanie zdanie innych o niej i jej zachowaniu obchodziło ją jeszcze mniej, więc jakoś nie przejęła się tym, co może o niej pomyśleć reszta gości. Rozejrzała się dziwnie błyszczącymi oczami i uśmiechnęła do brata, podnosząc z miejsca w chęci opuszczenia pokoju. Przy wstawaniu trochę się zakołysała, ale dosyć szybko złapała równowagę, śmiejąc cicho z sobie tylko znanego powodu. Po tym lekkim krokiem opuściła towarzystwo, olewając pożegnania, bo przecież miała zaraz wrócić. Wciąż uśmiechała się do siebie, wracając na chwilkę do swojego pokoju, by przebrać się w coś wygodniejszego.

Zdecydowanie nie chciała tu być. W sumie, nie miała nawet pojęcia, po co musiała się tu pojawić. Równie dobrze mogła pozostać sobie spokojnie w wygodnym domku, który w tej chwili stał się zapewne jeszcze wygodniejszy ze względu na brak obecności w nim jej matki.
Matki, która robiła z siebie kompletną idiotkę. Tak, bo inaczej nie szło jednak tego nazwać. Z tym całym płaczem, niezbyt składnymi słowami układającymi się w jeszcze mniej składne zdania. Nawet sama Haley widziała, że mało kto ogarniał szlochy i żale jej rodzicielki. Cóż, nie było to w sumie nic specjalnie dziwnego. Ona osobiście nie rozumiała jej nawet w rozmowie, gdy ta była trzeźwa. Ani odrobinę. Zwłaszcza po tym całym cyrku związanym z jej nagle ponownie pojawiającą się rodziną.
Bo to był cyrk. Wielki, niewygodny i nadzwyczaj denerwujący cyrk, który nie bawił jej ani odrobinę. Nawet zajmowanie telefonem nic nie dawało. Było tak samo paskudnie jak zwykle. No, może nie dokładnie jak zwykle, bo to byłoby już całkiem niezłe naginanie faktów, w końcu kiedyś bywało całkiem dobrze, ale inaczej powiedzieć raczej nie mogła.
Mogła za to ewakuować się w trybie natychmiastowym, gdy tylko rozpoczęły się wszelkie zgrzyty. I tak nikt nie miał tego zauważyć, więc mogła sobie na to pozwolić. Wypiła jeszcze tylko szybko słodkawą zawartość swojej szklanki i cichcem wymknęła się z jadalni.

Było dziwnie i prawdę mówiąc, robiło się jeszcze bardziej dziwnie. I dziko. Nawet jak na jego pojęcie, a przecież nie należał do tego rodzaju osób, które wariowały z powodu byle błahej rzeczy. Jednak to wszystko było takie… Co też jego babcia kombinowała?
Cóż, z pewnością nawet nie mógł na to wpaść, bo prawdopodobieństwo tego, że wpadnie na coś w typie jej dosyć pogmatwanej logiki było niezbyt duże. Ba!, było tycie i doskonale o tym wiedział. Uważał ją za cudowną kobietę, z którą można było szczerze i bezpiecznie o wszystkim porozmawiać. To do niej w końcu poszedł, gdy nie mógł znieść już zatajania informacji przed światem, że jego brat bliźniak żyje i ma dosyć wyraźne kiełki krwiopijcy.
Lecz w niektórych momentach zwyczajnie jej nie rozumiał. Tego nieznacznego, jakby melancholijnego uśmiechu, jaki wykwitał na jej ustach bez większego powodu czy też zagapiania się w jedno miejsce, w którym nie było nic ciekawego do oglądania i jakby nie słuchania swojego rozmówcy. Ostatnio te wszystkie sytuacje stały się nad wyraz wyraźne, a teraz nagle doszły do niego wieści, że chce zorganizować spotkanie, na które najwyraźniej miała zamiar zaprosić najróżniejsze istoty, co nie było do końca rozsądne, ale przynajmniej istniała choć niewielka ochrona w ich braku zdolności na terenie posiadłości.
Posiadłości, którą pierwszy raz widział na swe oczy i o której nie potrafił powiedzieć nic większego. Poza, oczywiście, tym wszystkim, co zdążył zauważyć po swoim przyjeździe, a wraz z Rowan i Megaerą byli chyba jednymi z pierwszych gości. I, o ile go przeczucie nie myliło, tylko osoby zgromadzone w tym momencie w jadalni miały być towarzystwem „z zewnątrz”. Nie liczył tutaj oczywiście Christine, którą zauważył przechodząc koło gabinetu, wypełniającej jakieś świstki przy starym biurku i zapewne jeszcze kilku babcinych ludzi, z którymi ostatnio bardzo często ją widział. Co ta kobieta kombinowała?
Wyrywając się z przemyśleń, które nie prowadziły go do zupełnie niczego, spojrzał na swoją towarzyszkę. Rowan, a właściwie – Diana, o czym dowiedział się stosunkowo niedawno, była jedną z jego najlepszych przyjaciółek. Rozumieli się idealnie, wręcz bez słów i chyba dlatego nie miał przed nią tajemnic. Przynajmniej tych większych i usilnie skrywanych przed światem tajemnic, które zatajałby jakoś specjalnie. Owszem, bywały jakieś drobnostki, o których jej nie mówił, lecz wynikało to bardziej z jego zaplątania niż z chęci milczenia przed nią.
No i pozostawał też wyjątek w postaci jednej, potwornie dużej rzeczy, większej nawet od jego problemów sercowych z Gabriel, choć z pewnością nadzwyczaj się z nimi łączącej i zadającej dodatkowy ból w sercu. Rzeczy, o której wiedziała tylko jego matka, a jej dowiedzenie się też nie było specjalne. Ot, przypadek, który jednak pozwolił mu spuścić z siebie odrobinę ciężaru, bo był ktoś, kto wiedział. Nie miał zejść od tak, bez wyjaśnień i z zapomnieniem. A w żadnym razie też nie z czyjąś chęcią zemszczenia się na jego mordercy. Tutaj nie było się co mścić. Sam wybrał swoją własną drogę i sam ponosił konsekwencje tego wyboru.
Jednak… Gdy tak patrzył na swojego brata, szczęśliwego z kochającą żoną i dziećmi w drodze, nie potrafił jakoś żałować. Nie umiał się też złościć. Już nie. Z początku może i odczuwał coś w rodzaju wściekłości na podłość i niesprawiedliwość tego świata oraz swoją własną głupotę, lecz teraz widział już, że postąpił dobrze. I to w pewnym sensie pomagało. Nie jakoś specjalnie, ale jednak wystarczająco.
Gdyby tylko nie ten ból w sercu, gdy zerkał kątem oka na osobę, którą tak bardzo pokochał. Nie powinien był tego robić, bo nie chciał być jakimś podłym egoistą. Powinien dać jej odejść, ułożyć sobie życie choćby i z tym odpicowanym pędrakiem o aparycji jakiegoś gwiazdorka… filmów dla dorosłych, patrząc na jego zachowanie, gesty i mimikę. Typowy bydlak, któremu wydawało się, że jest mega potężnym samcem, któremu wszystko wolno. Błąd, koleś.
Nie, to akurat było błędne stwierdzenie. Wcale nie chciał jej rzucać wprost w ramiona kogoś takiego. Choć w sumie wyglądało na to, że już się znali i łączyła ich jakaś bliższa relacja. To, wraz ze wspomnieniem widoku, jaki doszedł do jego oczu podczas ślubu Nicka i Buffy, w pewnym sensie jeszcze bardziej łamało mu serce.
Świadomość, że jego słoneczko, gwiazdka rozświetlająca sobą mrok, prawdziwy skarb w tym paskudnym świecie, ma tendencję do wybierania sobie nieodpowiednich mężczyzn. Bo tak, typek o uroczym imieniu Sammy, co było fejkiem jak nic i zalatywało nim już na kilometr, zdecydowanie nie należał do odpowiednich facetów, a on sam… Też był okropną partią. Choćby nie wiedział, jak bardzo się starał, nie mógł zapewnić jej szczęścia i to sprawiało, że coś w nim umierało z każdą mijającą sekundą, z każdym oddechem zbliżającym go do tego ostatniego tchnienia.
- Przecież wiem, że i tak byłabyś równie teatralna. – Odszepnął Rowan, uśmiechając się do niej pod nosem, lecz jednocześnie nie mając nic do śmiechu.
Odgiął głowę, patrząc na sufit, lecz po chwili jego, wyjątkowo dzisiaj ciemne, oczy ponownie zwróciły się ku Gabriel. Wyglądała słabo i to była jego wina… Nie zastanawiając się wiele, wstał z krzesła, podchodząc do niej powoli i delikatnie kładąc jej dłoń na ramieniu. Tak, by nie zmieszać jej zbytnio, ale aby też jednocześnie go zauważyła.
- Możemy na chwilę wyjść? Porozmawiać? – Szepnął, pochylając się w jej stronę i nadstawiając ramię, by w razie czego mogła się na nim oprzeć. Naprawdę nie wyglądała dobrze, choć w jego oczach wciąż była najsłodszą kobietą na całym świecie. I tak miało pozostać. Do końca. Nieważne, co miało przynieść mu jutro.

Wyglądało na to, że kolacja ta miała być jedną z najbardziej nieudanych, jakie goście mogli przeżywać w swym, jakże często niesamowicie długim i pełnym niezapomnianych wręcz wrażeń, życiu. Nie włączając w poczet wybitnie paskudnych spotkań, w których główną przyczyną pójścia niezgodnie z planem był jakiś atak lub walka, oczywiście. Tutaj bowiem chodziło głównie o niezbyt udany dobór gości, którzy zebrani razem powodowali dosyć nieciekawą atmosferę. Pełną napięcia, niedopowiedzeń i wzajemnej niechęci.
To wszystko zwyciężało nawet powszechne zaciekawienie, nadzwyczaj często przemieszane z obawami czy też zniecierpliwieniem lub znudzeniem, przyczynami zwołania ich wszystkich tutaj. I to chyba właśnie sprawiło, że zebranie w salonie najprawdopodobniej nie miało dojść do skutku w wyznaczonym terminie, co z pewnością miało mieć swoje konsekwencje. Mniejsze lub większe, ale jednak dosyć wyraźne. Pytanie o to, jakie miały one być… Cóż, w tym momencie raczej nie było w stanie doczekać się swej odpowiedzi.
Dokładnie tak samo jak znaczna większość osób nie miała doczekać deseru czy też nawet głównego dania. Reakcja iście łańcuszkowa nastąpiła bowiem nadzwyczaj szybko i po wyjściu pierwszej osoby… Pokój zaczęli opuszczać również kolejni goście. Jeden po drugim lub w bliżej nieokreślonej parze, wybywali w swoim tempie, pozostawiając w jadalni już tylko garstkę niekoniecznie pasujących do siebie charakterem towarzyszy.
I tak, dokładnie ze wspomnianego wcześniej powodu, w miejscu tym pozostał jeden upadły, wampirzyca i ludzka łowczyni. A to raczej nie wyglądało zbyt dobrze. Zwłaszcza przy świadomości znacznych różnic w podejściu do świata u pozostałych w pokoju osób. I nie było zupełnie nic dziwnego w tym, że w jakiś sposób musiało dojść do starcia. Mniej lub bardziej określonego, ale jednak…
Nawet dosyć dobry powód nie był w tym wypadku potrzebny, bo coś go zastępującego znalazło się dosłownie w mig. Nic zresztą zbytnio szokującego w tym nie było, bowiem trzy pozostałe osoby w jakiś sposób łączyła jedna rzecz mogąca powodować spięcia. Rzecz, a właściwie osoba… Michael.
I tak właśnie, od słowa do słowa, od warknięcia do warknięcia, doszło do wyjątkowo potężnej awantury pomiędzy, teraz już szczerze nienawidzącym chłopaka, Samaelem a mickową matką, która do swych synów miała przecież zdecydowanie typową dla rodzicielki słabość. I nawet próbująca ogarnąć sytuację Rowan nie była w stanie zupełnie nic zrobić.